Isinulong ko ang isang malalim na karanasan sa VR kung saan ang saya, tibay, at kahulugan ay nagkakasama. Ang bawat spin ay hindi lang pagtatalo—kundi isang pagsamba sa ritmo at kaluluwa.

Nalaman kong ang kaligayahan ay nasa tahimik na ritmo sa pagitan ng alon, hindi sa panalo. Sa Animal Kingdom, bawat taya ay parang sayaw ng mga dolphin ilalim ng langit ng Auckland.

Bilang isang game designer mula sa London, natutunan ko na ang pagkakapit ng mga player ay hindi dahil sa luck, kundi sa deep psychology—tulad ng Forest Key at Beast King Glory. Walang cheat code, puro instinct at kultura.

Nakaranas ako sa mga digital na kagubatan kung saan ang bawat spin ay may kuwento—hindi puntos, kundi kaligayahan. Sa gabi, hindi ka naglalaro… ikaw ay nagsisimba sa tahas na himala.

Sa isang tahimik na gabi, natuklasan ko ang kasiyahan sa bawat paghinga ng mga hayop sa digital carnival. Hindi ito tungkol sa tagumpay—kundi sa pagigising, sa pagsisilip sa ritmo ng buhay.

Nakita kong ang kasiyahan ay nandito sa pagpapakita, hindi sa mga spin. Tinuruan ako ng isang munting kabit na maghintay, maglaro nang walang pangako—at doon natuklasan ko ang tunay na kaligayahan.

Sa pananalig ng isang neuroscientist mula sa London, natuklasan kung paano nagkakabuwan ang mga laruan sa pamamaraan ng kuwento—hindi dahil sa tala, kundi dahil sa ritmo ng kasiyahan.

Isang emosyonal na laro para sa mga nag-iisa, naglalakbay sa gabi, at naniniwala sa maliliit na pag-asa. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagtanda at pagmumula ng kalungkutan bilang ritwal.

Noong unang bes na makita kong nag-iisa sa mga manlalaro, hindi dahil sa bonos—kundi dahil sa gubat ay humumaling. Ito ay puso, hindi code. Ang Jungle Pulse ay ang tibok ng kalikasan.