Isang indi game mula sa Auckland, pinagbago ko ang aking kalungkutan sa isang surreal na mundo kung saan bawat taya ay parang sayaw sa mga dolphin ilalim ng buwan. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa mahinang maganda ng pagpili.

Noong unang gabi ko sa Animal乐园 forum, natutunan kong ang kaligayahan ay hindi bunga ng algorithm—kundi ng pagkakamalay. Dito, inilalar ang pag-asa, hindi pera.

Isang paglalakbay ng isang mag-iisang designer mula sa Auckland, sinasalamin niya ang kalungkutan bilang larong may sayaw ng mga dolphins sa ilalim ng neon-blue na alon. Hindi ito laro—kundi ritwal ng tapat na kabanataan.

Isang malalim na kuwentong may-ugali sa pagtitiyaga at pagkakaibigan. Hindi ito kahon—kundi isang ritwal ng kaligayahan, kung saan ang bawat spin ay isang tula na sinasabik sa dagat at hangin.

Isang malalim na karanasan sa paglalar ng Animal乐园 kung де pa lang ang bawat spin ay isang whispred dream. Dito, ang kalungkutan ay naging pagkakasama—hindi dahil sa luck, kundi dahil sa pagsisigla.

Sa tahimik na gabi, ang bawat ulit at talon ay may kwento—hindi larong pang-entertainment, kundi isang malalim na pagsasabay sa puso ng mga naka-isolate. Ito ang susi sa iyong kaluluwa.

Naglalay ako ng limang taon na unawain ang pagkilos ng manlalaro sa pamamaraang may-ugali sa mga hayop. Hindi ito tungkol sa tala o luck—kundi sa rhythmic reward at ethical design.

Noong una kong nilalaro ang 'Animal Park', hindi ito laruan kundi ritwal. Ginamit ko ang sikolohiyang pangkatawan at A/B testing upang lumikha ng mga laro na nagdadala ng pagkakasama, hindi lang tagumpay.

Sa tahimik na mga sandali pagkatapos ng spin, natutuhan kong ang totoo ng luck ay nasa pagpapahinga, hindi sa algorithm. Ito ay ritwal ng pagkakaroon—hindi laro ng panalo.