Noong unang araw ko sa Animal Paradise, ang pagkabata ay naging ritwal—hindi susi, kundi isang mahinahon na sayaw kasama ang mga dolphins. Ang bawat spin ay panalangin, hindi laro.

Isang gawa ng isang designer mula sa London na may PhD sa pilosopiya—nais kong iwan ang gaming bilang isang kuwento ng kalikasan, kung saan ang bawat spin ay may puso. Hindi ito tungkol sa RNG, kundi sa takas ng sarili.

Sa pamamagitan ng isang virtual na pulo, natutunan kong baguhin ang aking social anxiety sa tulong ng mga party at natural na ugnayan. Ang laro ay hindi lang pagtakas—kundi tulay sa pagkakabisa.

Hindi ito tungkol sa tagumpay o luck—kundi sa malalim na kuwentong inilabas ng bawat spin, tulad ng dasal sa gabi. Ang Animal Carnival ay hindi laruan, kundi sagradong kuwento para sa mga kaluluwang naghahanap ng kahulugan.

Isang kuwentong pambata na nagpapakita kung paano ang lungkot ay nabigay sa tula, at ang tawa ay bumalik sa bawat hakbang. Hindi ito tungkol sa pera—kundi sa pag-asa na inilalagay ng mga hayop.

Nakatutuhan kong ang totoo ay hindi sa notifications, kundi sa tahimik na pagitan ng mga liham. Ang kalungkutan ay hindi laru—kundi sagradong espasyo ng pagsisilay at hininga.

Nakikita ko ang kahulugan ng mga larong digital sa gabi—hindi sa panalo, kundi sa tahimik na mga simbolo at kuwento na iniiwan ng hangin. Sumama tayo sa pag-alam ng kaluluwa.

Isang game designer mula sa London, nagbago ko ang animal psychology bilang isang 7-araw na addiction—hindi fair, kundi batid ng kalikasan. Walang religion, puro instinct. Ang mga player ay hindi nagwawalay ng coins, kundi naghahanap ng kuwento.

Hindi ko kailangan ng diploma o patakaran—sakop lang ang damdamin. Sa gitna ng gabi, ang awit ng lola at mga pixel na pangarap ay naging isang buhay na kagubatan. Ito ay tungkol sa pag-alala, hindi sa pananalo.