Nakatutuhan kong ang totoo ay hindi sa notifications, kundi sa tahimik na pagitan ng mga liham. Ang kalungkutan ay hindi laru—kundi sagradong espasyo ng pagsisilay at hininga.

Sa mga tahimik na oras sa pagitan ng hatinggabi at tanghali, natuklasan kong ang aking tinig ay nasa kahaliman ng screen ng phone, hindi sa ingay. Dito ko natutunan ang totoo—hindi para manalo, kundi para maging buo.

Sa kahaliman ng gabi, natutunan kong ang awit ng phone ay hindi pangangailangan o likes—kundi isang tahimik na pagtugon sa digital na kalungkutan. Ito ay hinggil sa pagigising, hindi sa panalo.

Sa tahimik na oras pagkatapos ng hatinggabi, natuklasan kong ang tunay na koneksyon ay hindi nasa mga notification, kundi sa tahimik na pag-iisip. Ito ay hindi tungkol sa pagsuporta—kundi sa pagtanda sa mga bagay na mahalaga.

Sa tahimik na oras sa pagitan ng hatinggabi at umaga, natuklasan kong ang tunay na boses ay nasa tahimik na paglalakad sa Brooklyn—hindi sa ingay ng algoritmo. Ito ay tungkol sa pagdadalang sarili mo, nang walang nakakakita.

Sa panahon ng gabi hanggang umaga, natutunan kong ang tunay na koneksyon ay nasa tahimik na pag-iisip, hindi sa likes o alert. Ito ay tungkol sa pagiging sarili nang walang nakakita.

Sa tahimik na oras pagkatapos ng hatinggabi, natuto akong ang totoong koneksyon ay nasa hininga sa pagitan ng mga notification—hindi sa likes. Ito ay isang ritwal, hindi laro.

Sa mga tahimik na oras sa pagitan ng ilaw ng kalye at ang glow ng phone, natuto akong ang tunay na koneksyon ay nasa tahimik, hindi sa mga notification. Ito ay tungkol sa bigat ng isang hininga—hindi sa paghahanap ng pambansang pagsuporta.

Sa kalawiman ng gabi, habang nag-sisilip ako sa screen, natuklasan kong ang kahalagahan ay nasa tahimik—hindi sa likes o notifications. Ito ay isang quiet rebellion na nagpapabalik sa sarili.