Hindi ako nagtitiwala sa luck—nabago ko ang aking pagkakasalang sa isang gabi kung saan isang maliit na baboy ang nagsabi, 'Hindi ka nagkakawalan, ikaw ay umuunlad.' Ito ay tungkol sa pagiging maingat, hindi sa algorithm.

Noong mula akong nagsimula bilang isang novice sa jungle, natuto akong maglaro ng may puso—hindi para sa pera, kundi para sa kasiyahan. Ang Animal乐园 ay hindi lang laro; ito ay tamsi at pag-asa.

Matuto kang marinig ang tibok ng kahoy at ang himig ng iyong kaluluwa. Hindi ito laruan—kundi pagsasama sa isang banal na espasyo kung saan ang kalikasan at digital ay nagkakaisa.

Isinulat ng isang taga-Chicago na may malalim na ugali sa jazz at existential quiet, ito ay hinggil sa tunay na kahulugan ng mga laro—hindi sa loot, kundi sa pagkilala ng himig sa ilalim ng gubat.

Galing sa LA, isinama ko ang zen at neurosciencet sa aking pamilyang sushi shop—naging isang immersive na laro kung saan ang bawat puso ay nagsasabay sa ritmo ng mga tigre at koi. Hindi ito luck, kundi quiet presence.

Hindi ako naglalay na gumawa ng laro—naglalay lang akong mabuhay. Sa gitna ng himig at ritmo ng jazz ng ama kong makata, natutunan kong ang tunay na magic ay nasa katahimikan, hindi sa pixel.

Noong umaabot sa 3 AM, sinikat ko ang paghahanap ng tagumpay—pero natutunan kong ang kasiyahan ay nasa pagpahinga, hindi sa panalo. Ang bawat pahinga ay may kuwento.

Isang soulful na paglalakbay mula sa kagubatan patungo sa dagat—hindi tungkol sa panalo, kundi sa tahimik na ritmo ng paglalaro. Ang bawat alon, bawat dalawin, ay isang ritwal—hindi laro, kundi kaluluwa.

Nakatulong sa akin ang isang pixel game na muling magawa ang aking sarili. Matuto kung paano nakapag-ambag ang simpleng paglalaro sa pagpapanumbalik ng kaligayahan at kalmado.