Noong isang beses, naisip ko na ang mga laro ay gawa lang ng ingay—hanggang sa isang gabi, nakita ko kung paano nagtuturo ang mga hayop sa paghinga sa bawat sipi. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagmumuni sa tahimik.

Isinulat ko ang mundo sa tahimik na gabi, kung saan bawat pixel ng kasiyahan ay alaala ng natitirang pag-ibig. Hindi ito tagumpay—kundi isang malalim na sanctuary para sa mga nagdadalhin.

Noong bata ako, akoy naniniwala na ang mga laro ay makina lamang. Pero sa Animal Hollow, kung sa mga kuneho ay tumitigil sa hatinggabi at ang mga baboy ay nagsisipagpangarap sa dilaw na bulaklak, natuklasan kong ang pag-ibig ay nagpahinga.

Bilang isang designer ng laro at antropolohista, hindi ko gumagawa ng mga laruan—kundi mga pinto patungo sa pagkamalay. Ang bawat spin ay hindi nag-iisa: ito ay ritwal na may kahulugan.

Hindi ito karaniwang laro—kundi isang ritwal ng puso. Sa bawat mekanika, may tinig ng dagat at hangin na nagdadala ng inyong hinihinga. Subukan mong marinig ang katahimikan bago ang tagumpay.

Noong unang araw ko, naging bahagi ako ng isang maliwan na karanasan. Ngayon, binago ko ang paglalaro bilang isang rhythmic dance—hindi luck, kundi disenyo. Animal Paradise ay hindi app, kundi buhay.

Bilang isang game designer mula sa London, isinalay ko ang aking pagmamahal sa mga hayop sa dagat bilang isang viral na indie game. Ang bawat bet ay parang sayaw sa mga alimango—hindi pananal, kundi ritwal.

Isang London-based na designer ay nagtataglay ng malalim na kahulugan sa bawat spin—hindi ito paglalaro, kundi isang makulay na kuwento kung де di natin nagkakaroon ng pag-asa, liwan, at dangal.

Nakita kong ang mga laru ay hindi lang code at graphics—kundi sacred spaces kung saan ang bawat spin ay tulad ng dasal. Ang kaligayahan ay nasa tahimik, hindi sa panalo.