Isinulat ko ang mga laro hindi para sa pagtatapos kundi para sa tahimik na sandali sa paglipad—nang huminto ang unggoy, huminga ang baboy, at naghinga ang void. Ito ay emosyonal na arkitektura, hindi luck mechanics.

Isang malungkot na paglalakbay sa Animal乐园 kung деan ang pag-ibig ay hindi ang panalo, kundi ang tahimik na sandali sa gitna ng bawat taya. Dito, ang bawat pixel ay may kuwento at pag-asa.

Nag-isip ako na ang panalo ay pagkakasalan, ngunit natuto akong ang kaligayahan ay nasa pagkakaroon—hindi sa pera. Sa ilalim ng mga alon, nagsimula ang aking sining: laru, hindi laban.