Isang indi game mula sa Auckland, pinagbago ko ang aking kalungkutan sa isang surreal na mundo kung saan bawat taya ay parang sayaw sa mga dolphin ilalim ng buwan. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa mahinang maganda ng pagpili.

Isinulat ko ang mundo sa tahimik na gabi, kung saan bawat pixel ng kasiyahan ay alaala ng natitirang pag-ibig. Hindi ito tagumpay—kundi isang malalim na sanctuary para sa mga nagdadalhin.

Hindi ito karera o pera—kundi isang sanctuary para sa mga nag-iisa na manlalaro. Bawat pixel ay alaala, bawat hangin ay panalangin. Narito ang tunay na kahulugan ng pag-asa.

Isang indi na laro na isinulat sa kahimlayan, kung sa bawat pixel ay may alaala ng tahimik na charisma. Hindi ito tungkol sa pagsisigla—kundi sa pagkakamalayan ng kaluluwa nang mag-isa sa gabi.

Isang indi na larong nagtatagpo ng mga alaala sa likod ng screen—bawat pixel ay may kuwento, bawat hangin ay may pagsisigaw. Hinde ito para sa loot, kundi para sa kaluluwa.

Isang indi na larong nagbago sa aking pag-iisa—hindi tungkol sa panalo, kundi sa tahimik na ritmo ng pagtatalo ilalim ng dagat. Ang bawat spin ay paring usap sa mga piski at coral, kung деan ang kalungkutan ay naging tahanan.

Isang malalim na karanasan sa larong hindi ginawa para sa benta, kundi para sa mga nag-iisa sa gabi—kung saan bawat pixel ay alaala ng pag-asa. Hindi ito kalokohan; ito ay sanctuary ng pighati.

Hinango ko ang mga mundo hindi para sa kita, kundi para sa mga kaluluwa na naramdaman ang pagkabawian. Sa bawat laruan, ang bawat hayop ay alaala, ang bawat ritmo ay puso—ito ay sanctuary kung saan ang trauma ay nagiging magic.

Isang malalim na karanasan sa gitna ng gabi at alaala—kung деan ang bawat pixel ng kasiyahan ay hindi natutupad. Ito ay hinggil sa tapang na mag-isa, hindi sa panalo.