Hindi ito larong pang-kita. Ito ay isang sanctuary ng mga alaala na pinag-iisip sa gabi—bawat pixel ay may kuwento, bawat roar ay isang whisperr mula sa isang batang nagdusa. Dito nagsisimula ang pag-aling.

Isinulat ko ang mga laro hindi para sa pagtatapos kundi para sa tahimik na sandali sa paglipad—nang huminto ang unggoy, huminga ang baboy, at naghinga ang void. Ito ay emosyonal na arkitektura, hindi luck mechanics.