Nakita ko kung paano nagtuturo ang mga hayop sa pag-ibig at paghinga—hindi sa panalong. Sa bawat spin, may liwan na nagpapakita ng pag-asa. Ito ay therapi, hindi laro.

Hindi ako nagtitiwala sa luck—nabago ko ang aking pagkakasalang sa isang gabi kung saan isang maliit na baboy ang nagsabi, 'Hindi ka nagkakawalan, ikaw ay umuunlad.' Ito ay tungkol sa pagiging maingat, hindi sa algorithm.

Noong 3 AM, hindi ko hinahanap ang tagumpay sa mga laro—kundi naiintindihan ito sa tahimik na sandali. Ang isang maliit na kabayo ay natutunan akong huminga muli: ang tadhana ay nasa pahinga, hindi sa pananalo.

Noong mula akong nagsimula bilang isang novice sa jungle, natuto akong maglaro ng may puso—hindi para sa pera, kundi para sa kasiyahan. Ang Animal乐园 ay hindi lang laro; ito ay tamsi at pag-asa.

Nakita kong paano nagiging kapayapaan ang mga laro na may hayop—hindi lang para manalo, kundi para maramdaman. Ang bawat spin ay isang tahimik na ritmo, isang pagsisikap sa pag-asa.

Sa Animal乐园, ang digital sanctuary ay hindi lugar ng pakikibaka kundi pagsasakripisyo ng kaligayahan. Bawat klik ay hininga, bawat animasyon ay tula—hindi pangako ng pera, kundi pagkakaisa.

Hindi ko inaas na manalo—kundi ramdam. Sa gitna ng gabi at pixel art, natutunan kong ang kaligayahan ay nasa tahimik, hindi sa pera. Ito ang aking kuwento tungkol sa pag-ibig sa laruan.

Isang digital storyteller mula sa Brooklyn ay nagpakita kung paano ang isang maliit na rabbit sa laruan ang nagpalaya sa kanyang kaluluwa—hindi sa panalo, kundi sa tahimik na mga sandali pagitan ng spins.

Hindi tungkol sa panalo—kundi sa kahinangan ng tahimik na aliw sa bawat spin. Para sa mga nag-iisa sa gabi, na nakikita ang saya sa pagiging hayop.