Nilikha ko ang isang digital na laruan kung saan ang tibok ng luck ay nagiging bahagi ng emosyonal na intelehiyensya. Ang bawat susi at tunog ng hayop ay may kahulugan—hindi ito pangyayari, kundi alamang pagsasabay sa puso ng mga batang Gen Z.

Noong unang araw ko sa studio, sinubukan kong intindihin ang kahulugan ng bawat maliit na pagkilos sa Animal Crossing. Hindi ito laruan—kundi isang espasyo kung saan nakakahanap ang tao ng pag-asa at pagkakasundo.

Nakita ko kung paano nagtuturo ang mga hayop sa pag-ibig at paghinga—hindi sa panalong. Sa bawat spin, may liwan na nagpapakita ng pag-asa. Ito ay therapi, hindi laro.

Noong 3 AM, hindi ko hinahanap ang tagumpay sa mga laro—kundi naiintindihan ito sa tahimik na sandali. Ang isang maliit na kabayo ay natutunan akong huminga muli: ang tadhana ay nasa pahinga, hindi sa pananalo.

Nakita kong paano nagiging kapayapaan ang mga laro na may hayop—hindi lang para manalo, kundi para maramdaman. Ang bawat spin ay isang tahimik na ritmo, isang pagsisikap sa pag-asa.

Ginawa ko ang isang laro na nagpapakita ng kaligayahan tulad ng isang midnight rockstar—hindi paglalaro, kundi kuwento na may puso. Ang bawat click ay parang bass solo sa isang cyberpunk carnival.

Sa Animal Paradise, hindi lang pagsasayaw ang bawat spin—kundi isang puso na tumutugon sa pag-asa at kultura. Tinutukoy namin ang kasiyahan bilang legacy, hindi benta.

Isinulat ko ang isang laro na may mga hayop at kaligayahan, hindi pagtatalo. Ang bawat spin ay isang tahimik na alay sa kagubatan—hindi karanasan, kundi ritwal na pagsisigla.

Sa Animal Paradise, ang bawat spin ay hindi nag-iisa sa random—ito ay isang ritmo ng kasiyahan at katarungan. Binuo ng isang game designer na nagsimula sa Chicago, ang bawat karakter at bonus ay may layunin: pag-ibig, hindi pagnanakaw.