Noong una kong nagsisikap manalo, natutunan kong ang kaligayahan ay nasa pagpapahinga, hindi sa malaking taya. Sa ilalim ng dagat, tinuruan ako ng mga dolphin: ang tunay na panalong ay nasa pagkikinabisa, hindi sa pagsusulit.

Noong ako ay bata sa Brooklyn, pinagsamahan ng poeta na ina at inhinyer na ama—nagbago ako sa isang masalimuot na kalye hanggang sa digital na paglalakbay sa Animal Paradise. Ang bawat taya ay sayaw kasama ang dolphins, ang bawat pagkabigo ay alon ng tapang.

Nag-isip ako na ang panalo ay pagkakasalan, ngunit natuto akong ang kaligayahan ay nasa pagkakaroon—hindi sa pera. Sa ilalim ng mga alon, nagsimula ang aking sining: laru, hindi laban.

Nakita ko na ang tunay na kasiyahan ay nasa tahimik na ritwal ng paglalaro—hindi sa panalo, kundi sa pagkikin ng hangin at liwan. Isang paglalakbay ng kaluluwa sa bawat spin.

Ginawa ko ang isang laro na nagpapakita ng kaligayahan tulad ng isang midnight rockstar—hindi paglalaro, kundi kuwento na may puso. Ang bawat click ay parang bass solo sa isang cyberpunk carnival.

Sa Animal Paradise, hindi lang pagsasayaw ang bawat spin—kundi isang puso na tumutugon sa pag-asa at kultura. Tinutukoy namin ang kasiyahan bilang legacy, hindi benta.

Isang soulful na paglalakbay mula sa kagubatan patungo sa dagat—hindi tungkol sa panalo, kundi sa tahimik na ritmo ng paglalaro. Ang bawat alon, bawat dalawin, ay isang ritwal—hindi laro, kundi kaluluwa.

Noon akoy nasa gulod—walang mapa, walang estratehya. Ngunit sa dagat, natuto akong makinig sa bawat alon. Ang Animal Paradise ay hindi laro ng pera, kundi isang malalim na pagtawag sa kaluluwa.

Sa Animal Paradise, ang bawat spin ay hindi nag-iisa sa random—ito ay isang ritmo ng kasiyahan at katarungan. Binuo ng isang game designer na nagsimula sa Chicago, ang bawat karakter at bonus ay may layunin: pag-ibig, hindi pagnanakaw.