Sa tahimik na gabi, ang bawat hayop ay may kuwento—ang gubat ay humihinga, at ang bawat tinig ay nagtuturo ng kalayaan. Huwag kang manlalaban sa laro; kundi pakinggan ang pasimulang puso ng kalikasan.

Natutuhan kong ang tunay na kalayaan ay nasa tugtugt ng gubat, hindi sa paghahanap ng tagumpay. Dito, bawat unan ay may kuwento—narinig mo ang puso ng kagubatan, hindi ang score.

Matuto akong makinig sa hangin sa gubat, kung де pixels at leon ay nagsasalita sa pag-ibig. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagkakaisa at kalikasan ng kaluluwa.

Nakita ko kung paano tinatapos ng kahalagahan ng kalikasan sa gitna ng mga kalye ng Chicago—hindi sa laruan, kundi sa katahimikan. Ang mga hayop ay nagtuturo ng ritmo, hindi sa pagsira, kundi sa pagtingin.

Matutunan kong ang digital na kagubatan ay sanctuary ng kagalakan, hindi larangan ng pagmamalaki. Bawat dahon ay may kuwento—hindi kompetisyon, kundi kaligayahan na pinagkakaisa.

Nagmula ako bilang tagapagsalita, hindi developer. Sa pamamagitan ng ritmo ng monsoon at fog na British, natutunan kong ang laro ay hindi lang mekanika—kundi isang meditative na paglalakbay. Ang Unity ay hindi para sa performance, kundi para sa pagiging makabulu.

Natutuhan kong ang tunay na lakas ay hindi sa tagumpay, kundi sa tahimik na ritmo sa pagitan ng takot at ginhawa. Ang mga hayop ay hindi nagsasalita ng Ingles—kundi sa boses ng gubat.

Matuto kang marinig ang tibok ng kahoy at ang himig ng iyong kaluluwa. Hindi ito laruan—kundi pagsasama sa isang banal na espasyo kung saan ang kalikasan at digital ay nagkakaisa.

Isinulat ng isang taga-Chicago na may malalim na ugali sa jazz at existential quiet, ito ay hinggil sa tunay na kahulugan ng mga laro—hindi sa loot, kundi sa pagkilala ng himig sa ilalim ng gubat.