Noong hatinggabi, tila wala nang kahulugan ang iyong paboritong laro. Ito ay hindi paglalaro—kundi isang malikhaing panaginip ng mga hayop na nagmumula sa likas na mundo ng digital. Sumali sa aking karanasan.

Bilang isang designer ng laro mula sa North London, isinulat ko ang mga mekanikong kalikasan bilang mga pighati ng pag-iisip—hindi lang tungkol sa tagumpay, kundi sa tunay na kahulugan. Walang relihiyon, walang kasalanan: only RTP, chaos, at ang himig ng gubat.

Nakikita ko kung paano nagiging malamig ang iyong paboritong laro pagkat hatinggabi—hindi lang tungkol sa panalo, kundi sa malalim na kuwento ng mga hayop at ritmo ng paglalaro.

Nakita kong ang kasiyahan ay nandito sa pagpapakita, hindi sa mga spin. Tinuruan ako ng isang munting kabit na maghintay, maglaro nang walang pangako—at doon natuklasan ko ang tunay na kaligayahan.

Noong umaabot sa 3 AM, sinikat ko ang paghahanap ng tagumpay—pero natutunan kong ang kasiyahan ay nasa pagpahinga, hindi sa panalo. Ang bawat pahinga ay may kuwento.

Isinakop ko ang bawat pixel bilang hininga sa gitna ng gabi—hindi para manalo, kundi para mahanap ako sa gubat. Ang laro ay hindi lang code; ito ay tanda ng kaluluwa.