Nakita kong ang kasiyahan ay nandito sa pagpapakita, hindi sa mga spin. Tinuruan ako ng isang munting kabit na maghintay, maglaro nang walang pangako—at doon natuklasan ko ang tunay na kaligayahan.

Noong umaabot sa 3 AM, sinikat ko ang paghahanap ng tagumpay—pero natutunan kong ang kasiyahan ay nasa pagpahinga, hindi sa panalo. Ang bawat pahinga ay may kuwento.

Isinakop ko ang bawat pixel bilang hininga sa gitna ng gabi—hindi para manalo, kundi para mahanap ako sa gubat. Ang laro ay hindi lang code; ito ay tanda ng kaluluwa.