Ang Aking Kinalaman sa Pagtulog Kasama ang Phone

Isipin kong ang kaligayahan ay kinikita—hanggang maunawa kong ito’y nabubuhay sa pagitan ng notifications. Tinuruan ako ng Brooklyn nights: ang glow ng taling ears laban sa glass, hindi bilang animation, kundi bilang alaala. Ang awit ng ina ko’y humamog sa kanyang tsaa sa 2 a.m.; ang jazz chords ng ama ko’y nananatili sa hallway tulad ng lumang record na ii-play ulit-ulit. Tawag namin ito’ng ‘animal乐园’—pero wala namang hayop. Mayroon lang mga anino. Ang ritmo ay hindi malakas—it’s the pause bago mo i-send. Isinusulat ko ang kuwento tungkol sa panalo—but hindi pinindot ang play. Sa halip, isave ko ang voice memo: ‘Nakita mo ba ito today?’ Sinabi sakin ng therapist: ‘Hindi ka naghihingi ng dopamine—you’re collecting stillness.’ At gawa ko. Bawat umaga, binabasa ko muli ang DMs mula sa mga estranhero: ‘Ito’y sumakop sa dibdib ko.’ Hindi sila naghahanap ng parada—kundi nais nilang makita—in the quiet.