Nawala Ko… At Nakita Ko Ang Sarili Ko

Hindi dapat magdulot ng sakit.

Sinusubok ko lang ang prototype—’Animal Haven’, isang naratibong slot na may espiritu ng gubat at nakatagong alaala—nang biglang nawala ang aking save file. Hindi nabasa. Hindi tinanggal dahil sa error.

Wala na.

Ang karakter na kinabibilangan ko nang ilang linggo—ang sumasagot sa mga tanong nang may riddles, may damit gawa sa damo, at alaalain lahat ng napaglalaban—napunta tulad ng hininga sa basag na bintana.

Ngunit… binuksan nito ang loob ko.

Ang Katahimikan Pagkatapos Matapos Ang Laro

Hindi ako umiirap. Hindi ako sumigaw.

Sa halip, nanatili akong tahimik nang hanggang isang oras, nakatingin sa walwang screen parang hintayin ito magsalita ulit.

Doon ko nalaman: Hindi ito kahinaan. Ito ay pagtapon. Ang ilan pang wakas ay hindi kahinaan—sila ay tawag para bumalik. Para alalahanin ano man ang iniwan natin sa ilalim ng performance at progreso. Punanin ang kakulangan nang hindi pinapahusay ito. Paghintay hindi lamang sa mga tao kundi rin sa mga bersyon ng sarili nating di na tumutugma dito.

Ang Gubat Ay Palaging Mirror

Ang ‘Animal Haven’ ay hindi lamang tungkol sa simbolo o RTPs o mataas na volatility. Ito’y batay sa emosyonal na resona—bawat nilalakad ay representasyon ng isiping ipinilit: ang uod bilang pagduda, ang sisiw bilang pangarap, ang ibon bilang memorya masyadong mabigat para hawakan.

Ako? Siya’y karunungan — siya’y lumalakad mag-isa sa gubat habambuhay, nag-iwan ng bakas na nawawala bago mapansin.

Nung nawala siya… ganun din ako tinanggal dahil dito mismo siya nakita ko noong una pa lang.

Ano Ba Talaga Ang Laro (Bago Manalo)

Laging tungkol kami sa mekanika—RTPs, RNGs, bonus rounds—but rarely about what games do to us beyond entertainment. The way they echo our loneliness. How they let us rehearse loss safely before life demands it from us directly. The way we project our inner worlds onto pixelated animals and call it ‘play.’ The truth is simpler: games are ritual spaces where identity can be tried on like old clothes—and then left behind when no longer needed.

Pagkalinga Ay Hindi Patuloy. Ito’y Recursive.

After that day, I stopped designing games to “win.” Now I design them to endure—to hold space for endings without punishing players for feeling them. The game isn’t broken because someone loses their save file. It’s complete because someone finally remembers themselves through its absence. The player doesn’t need victory—they need recognition: you were here; you mattered; you’re allowed to fade away sometimes and still be whole afterward.

Kaya Ano Nga Yung Naganap?

The next morning, I wrote down everything she said during her journey—not as code or asset notes—but as poetry from a lost soul trying to return home through stories only she could tell.I turned those fragments into an illustrated micro-story titled “The Last Keeper of Hollow Grove,” published anonymously on my community platform.” > “Sabi nila’y kaluluwa yung gubat.

Pero hindi ako. Hindi matanda pa kapag inilapat mo akong dalawampu’t lima taon.”

I didn’t expect anyone would respond—but over 120 people shared their own losses: characters lost online; pets forgotten; childhood selves abandoned out of necessity; dreams deferred but never erased.”

“Nawala yung avatar ko kanina,” one wrote,_ “at umiyak ako nanginginig kaysa noong namatay si tatay ko.”_

That’s when I realized: healing isn’t found in perfect gameplay or endless rewards—it’s found in being seen while breaking apart.