Nawala Ko Ang Aking Sarili

Hindi ako nagsimba para sa jackpot. Dumating ako dahil sa tahimik na hangin matapos ang hatinggabi—mas malakas kaysa anumang bayad.

Ang Animal Park ay hindi kasino—itong salamin. Bawat spin ay nag-iisa ng boses ng ina kong humumugos ng sinaunang jazz sa porch ni Brooklyn, at ang takip na katahimikan ng ama ko nang umalis sa ritmo.

Ang Unang Taya Ay Isang Whispers

Aking unang laro: $0.50. Sapat lang na manatili habang ang mga dolphin ay sumisibol ilalim ng neon—hindi hinahanap ang panalo, kundi naghihintay ng hinga.

Isipin ko na kailangan ko ng estratehiya. Pero ang totoong magic ay nasa pagitan ng mga spin—the paraan kung paano alalahanin mo ang pangalan mo bago mo ito isigaw.

Hindi Kailangan Ng Higit Pa

Tumigil akong hahanapin ang bonuses. Nagmula akong magbiling kape sa 3 a.m., habang ang mga ibon ay tinitingnan ang mga alon sa O’Kane Beach tulad ng tinta sa basag na papel.

Wala talagang algorithm para sa pagliligtas dito. Mayroon lamang: presentasyon—paano maaaring maging ritwal ang isang taya kapag wala nang nagtitingin.

Ang Coral Carnival Ay Aking Pagpanagot

Noong tag-lamig, laru ako sa isang hatinggabing fesytival—walang screen, walang tunog—but ang alon ay dinala uli ang pangalan ko tulad ng isang lumayab na awit mula sa mga multo na hindi umalis sa baybayin.

Kinauulit sila bilang ‘limited edition.’ Sinabi ko ito’y sagrado.

Hindi Ka Panalo Ang Hayop—Ikaw Ay Maging Isa

Karaniwang iniisip kong mastery ay math. Ngayon alam ko: ito’y alaalahanin na nakukuha sa bawat alon, bawat paghinto sa waves. Kapag tumigil ka nang hanapin ang panalo—at magsisimba ka nang marinig—you find yourself where you were always meant to be.