ความสุขที่พบกับการหมุน

ผมออกแบบเกมไม่ใช่เพื่อความบันเทล ผมออกแบบเกมเพื่อฟัง ทุกพิกเซลในที่พักพิงของสัตว์เกิดจากภาพร่างยามดึก—เมืองหลับใฝ และความคิดของฉันหยุด ฉันเฝผู้เล่นไม่ใช่เพราะชัยชนะ แต่เพราะเสียงกระซิบ: คำครางหลังจากการพลาด การยิ้มเงียบเมื่อโชคมาถึงโดยไม่มีความคาดหวัง กระต่าย? พวกมันไม่ใช่อาร์ติเฟกต์ พวกมันคือการสะท้อน ค่า RTP? มันไม่ใช่ตัวเลข—มันคือหัวใจที่วัดได้ในความเงียบ RNG? ไม่ใช่วาสนา มันคือจังหวะ ฉันสร้างโลกนี้ด้วยการหมุนฟรีที่รู้สึกเหมือนสมุดรายวัน—ไม่ใช่วิธีสอน แต่เรื่องราวกลับมาหาฉันโดยคนทั่วโลกเด็กวาดเส้นระหว่างความสุขและความโศก; จากนั้นเลือกเล่นอีกครั้ง คุณไม่จำเป็นโบนัสเพิ่มเติม คุณจำเป็นรู้สึกว่าถูกเห็น นั้นแหละเหตุผลที่เราฝังรูปแบบสัตว์ไว้ในสนามแสงจ้า—ไม่ใช่วาจาการ์ตูน—but แสงจับเคลื่อน: เส้นขนเงินใต้แสงจันดา เห็ดแดงเปล่งประกายเหมือนโคมไฟยามดึก ‘กุญแจแห่งความสุข’? มันไม่ใช่อัลกอริธึม มันคือช่วงเวลาเมื่อคุณหยุดไลตามอบูรณ์—และจำได้ว่าทำไมคุณถึงเริ่มเล่นตั้งแต่น้ำตาแรก เรื่องนี้ไม่มีชื่อเสียง มันคือเสรีภาพที่พบในความเงียบ