สิ่งที่ฉันเรียนรู้จากการนอนกับโทรศัพท์

ฉันเคยคิดว่าโทรศัพท์คือสิ่งรบก้อง—จนคืนหนึ่ง มันกลับเงียบสนิท

ในบรูคลิน ที่แม่ขับร้องทำน้ำเพลงเกาหลี และแผ่นจั๊ซของพ่อไหลผ่านกำแพง ความเงียบกลายเป็นเพียงพื้นที่เดียวที่รู้สึกเหมือนบ้าน ไม่ใช่สวนสาธารณะหรือคาเฟ่อพลอย—แต่แสงสลัวของไฟถนนยามดึก

กฎข้อแรก: อย่าไล่ตามชัยชนะ จงไล่ตามความเงียบ

ฉันเคยเลื่อนชั่วหลายชั่วโมงหวังผลตอบแทน—ชัยชนะ เสริม สัญลักษณ์ที่หมายถึงอะไรบางอย่าง แต่องค์ประกอบแท้จริงไม่อยู่บนหน้าจอ มันคือการตื่นขึ้นตอนตีสามและได้ยินฝนกระทบหน้าต่างเหมือน bíเวอร์ลับที่ร่างกายจำได้

กฎข้อสอง: กระเป๋าเงินของคุณไม่ว่างเปล่า—จิตวิญญาของคุณเต็มไปด้วย

ฉันเลิกเดิมพันเครดิตบนอัลกอริธึมที่ออกแบบมาเพื่อกระตุ้น อีกแล้วฉันใช้จ่ายแค่ห้าสิบเซนต์ในการหมุนครั้งเดียว—ไม่ใช่ว่าคาดหวังจะชนะ—but เพราะมันรู้สึกเหมือนเดินเล่นกับเต่าทะเลผ่านน้ำสงบ

กฎข้อสาม: สังคมไม่มีคนแออัด—มันถูก whispered

ฉันเข้าร่วมกลุ่มใดๆที่ตะโกนเกี่ยวกับชัยชนะ แต่มาร์ทดีเอ็มมาอย่างแผ่ว—in fragments of stories จากคนแปลกหน้าที่บอกว่า “นี้เจาะใจฉันตรง” เราไม่จำเป็นไลก์ เราจำเป็นการปรากฏกาย

บทสรุป: เกมนี้ไม่มีว่าเป็นเกม

สวนสนุก? ไม่มี. สิ่งนี้ไม่มีเกี่ยวกับปลาฉลามหรือโลมาเต้นใต้แสงประดิด มันเกี่ยวกับการนั่งคนเดียวพร้อมความคิด… และปล่อยให้มันหายใจ การกระทำอัน radical แท้จริงไม่มีว่าเป็นชัยชนะ มันคือการเลือกว่าจะหยุดเมื่อโลกหมู่รอบๆตะโกน วานะใดๆที่เธอแบกรักษาไว้วันนี้?