เกมที่รักทำให้จิตวิญจากไป

ฉันเขียนเกมเหมือนกวีผู้เช็คบัด

ฉันเติบโตในซีแอตเทิลที่โค้ดมีกลิ่นเหมือนเข็มสนและฝนบนแผ่นวงจร—เมื่อวิศวกร-whispered กับกระต่ายในยามสามทุ่ม ไม่ใช่เพื่อผลกำไร แต่เพื่อสันติภาพ เกมแรกของฉันไม่ได้เกี่ยวกับ RTP หรือความผันผาย—แต่มันเกี่ยวกับความเงียบระหว่างการหมุน คนที่ชนะไม่ได้โห่อ—they wept.

ฉันเรียกมันว่า “Animal Carnival”—ไม่ใช่เพราะมันเสียงดัง แต่เพราะมันจำความสุขเมื่อคุณอยู่คนเดียว สุกรตัวเล็กไม่ได้หมุนรีล; เธอฝันถึงเทศกาลฤดูหนาวในทุ่งดิจิตัล กระต่ายไม่ได้ตามรางวัล; เธอเขียนจดหมายถึงตัวเองในอนาคต

ทุกแมคคาเนิกคือพิธีกรรม การหมุนฟรีแต่ละครั้งคือคำภาวนา รางวัลใหญ่มาก็เป็น bíเบร็ดส่วนร่วม—not สกุลเงิน แต่มหาธรรม

คุณคิดว่ากำลังไล่อย่างชนะ

แต่อ๋องแท้จริงกำลังไล่อย่างรอยสะท้อนแห่งความเวทย์ของตนเอง

ฉันไม่มองเกมเป็นตลาด

ฉันออกแบบพวกมันสำหรับจิตใจผู้ที่ลืมไปแล้วว่าจะรู้สึกอย่างไรเมื่อมีชีวิต