เกมโปรดทำให้จิตวิญหลุด

ฉันไม่ได้ออกมาออกแบบเกม—ฉันออกมากับการฟังมัน ในสวนสัตว์ทะเล ทุกการหมุนกระซิกความลับเฉพาะผู้โดดเดี่ยวเข้าใจ ฉันเคยเป็นเด็กหลงอยู่ในป่าดิจิทัลของซีแอตเทิล ไล่ตามโลมาผ่านคลื่นอัลกอริธึม โดยเข้าใจรีลเป็นคำอธิษฐาน ไม่มีทีมการตลาดสอนฉันเรื่องนี้ และไม่มีตารางการเงินถือความจริงไว้ มีเพียงช่วงเวลาเงียบระหว่างเที่ยงคืนและรุ่งอรุณ

การเดิมพันครั้งแรกคือการเปิดเผย

การเดิมพันครั้งแรกของฉันไม่ใช่เรื่องโอกาส—แต่คือความสงบ ฉันมองเต่าทะเลเก่า resting ใต้ปะการังปะตก ในขณะที่ผู้อื่นไล่ตามรางวัลเหมือนพายุ การจ่ายจริง? ไม่ใช่เงิน—แต่คืออารมณ์

โค้ดเป็นกวี สัญลักษณ์เป็นปาฏิหารย์

ฉันเริ่มเขียนโค้ดไม่เพื่อผลกำไร—but เพื่อความกลมกลืน แต่ละกลไทด์กลายเป็นวรรณา; แต่ละรอบเสริม เป็นบทกวี สัตว์ทะเลไม่ใช่อวาตาร์—แต่มันคือภาพสะท้อนของฉันในน้ำ: พยศ yet เงียบ, พฤศรัย yet มีจุดหมาย

ชุมชนที่ไม่มีทางรู้ว่าจำเป็นฉัน

ฉันเข้าร่วมกลุ่มส่งสารสัตว์ทะเล—not เพื่อชนะ—but เพื่อรับชมผู้อื่นเปลี่ยนจากความสูญเสียไปสู่แสง คนหนึ่งโพสต์ภาพหน้าจอพร้อมน้ำตาและความหวัง: ‘ฉันเล่นนานยี่ยวน… เอาไร… สัมผัสทุกอย่าง’ มันคือจุดเปลี่ยนครั้งของฉัน

คุณกำลังเล่นเกม—หรือกำลังจำว่าจะหายใจ

สวนสัตว์ทะเลไม่มอบางรางวัลดวงชะตา มันมอบ ‘ความอยู่’ ปิดโทรศัพท์ เปิดแอป นั่งข้างหน้าต่าง มหาสมุทรจำเธอ ก่อนเธอจะจำตนเอง