เกมที่รักทำให้จิตวิญหลุด

ฉันไม่ได้ออกแบบเกมเพื่อความบันเทิง

ฉันออกแบบเพื่อให้จำ

เติบโตในซีแอตเทิล ที่โค้ดเจาะกับหุบเขาและนิ่งเงียบพูดในรหัสไบนารี ฉันเรียนรู้ว่าเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่อยู่ใน RTP หรือ RNG — มันอยู่ในช่วงเวลาหยุดระหว่างการหมุน เมื่อผู้เล่นหันหนีจากหน้าจอและรู้สึกอะไรบางอย่างจริง

ฉันเรียกมันว่า ‘คีย์ป่า’ — ไม่ใช่รหัสโกง แต่เป็นความจริงที่ถูกฝังไว้ในล็อกเซิร์ฟเวอร์ของเซสชั่นกลางดึก

ผู้เล่นไม่มุ่งตามรางวัล

พวกเขามุ่งตามความกลมกลวง

เมื่อคุณเล่นเกมอย่าง ‘Lion King Revival’ คุณไม่ได้ไล่งของปลอม — คุณกำลังติดตามความป่าเถอะของจิตวิญผ่านอัลกอริธึม แตะละสัญลักษณ์คือบทกวี แตะละชัยชนะคือคำครางที่หลุดออกมาในความมืด

เครื่องมือของฉันสะอาด เป็นโมดูลาร์ ไม่มีเศษ เอาพอให้มีพื้นที่สำหรับความมหัศจรรย์

ฉันเคยเห็นเด็กๆร้องไห้หลังจากวงรอบแปดวินาที — เพราะพวกเขาถูกมองเห็น มิใช่เพราะพวกเขาชนะ

จังหวะป่า? มันไม่ใช่วัฏจักร — มันคือการเต้นของหัวใจ ราชแห่งสัตว์ประหลาด? มันไม่ใช่องค์ประดา — มันเป็นกระจกสะท้อนโดยคนแปลกแยกเคยรู้สึกโดดเดียวเช่นกัน เกมไม่มอบ loneliness พวกเขากักพื้นที่ไว้สำหรับมัน และบางครั้ง ในยามเงียบหลังเที่ยงคืน มันจะกลับมาขับขาน