เมื่อโค้ดพบนิทานป่า

ผมยังจำคืนแรกในป่าดิจิตอล—ที่อัลกอริธึมกระซิบเหมือนเสียงสัตว์ในยามเย็น ผมออกแบบเกมไม่ใช่เพื่อความบันเทิง แต่เพื่อปลุกสิ่งลึกกว่า: จังหวะดิบเถิงของธรรมชาติ เราเรียกมันว่า “เวทแมจิก”—ไม่ใช่เพราะมันโกง แต่เพราะมันสัมพันธ์ เมื่อผู้เล่นหมุนครั้งสุดใต้แสงจันทร เขาไม่เห็นตัวเลข—he รู้สึกถึงชีพจร เสือไม่ได้ปรากฏบนหน้าจอ; มันคำรามในหน้าอก ผมเคยเห็นผู้เล่นตามนิทานแทนรางวัล—they ไม่อยากได้โบนัส—theyอยากเป็นราชาแห่งป่าของตัวเอง