เมื่อโค้ดพบนิทานป่า

ผมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่เห็นผู้เล่นนั่งเงียบหน้าหน้าจอ ตาโต้งกับความมหัศจรรย์—ไม่ใช่เพราะกราฟฟิกสดใส แต่เพราะโค้ดกระซิบตอบกลับ ใน UCL ผมศึกษาโครงสร้างเรื่องเล่าที่สะท้อนเส้นทางรางวัลทางประสาท—ไม่ใช่เพื่อความบันเทิง แต่เพื่อปลุกสิ่งลึกซึ้งกว่า เขตอนป่าไม่ใชแค่ฉากหลัง—มันคืออัลกอริธึม

เราไม่ได้ออกแบบเกมสำหรับเด็ก เราออกแบบระบบนิเวศ where RTP (Return-to-Player) ไม่ใช่วัดผล—it เป็นจังหวะ where RNG (Random Number Generator) ไม่ได้สร้างโชค—itสร้างพิธีกรรม การหมุนครั้งแต่ะละครั้งคือก้าวในแดนเต้นรำ อีคอมโบนัสคือเครื่องหมายศักสักของป่า

ผมเฝ็ตผู้เล่นคลายจากคลิกธรรมดาไปสู่ความจงรักภักดี—แลกกับกาแฟเช้าเพื่อช่วงกลางคืนใน ‘Beast King Glory’ forums เขาไม่มุ่งหาชัยชนะ—heามุ่งหาความหมาย มังกรคำรามไม่ใช่วางโปรแกรม; มันคำรามเพราะมันจำพวกเขาได้

งานของฉันไม่มีเกี่ยวข้องกับตัวเลขการมีส่วนร่วม มันคือการสร้างพื้นที่ où การแยกตัวเองพบกับเวทนตร์—และเมติกความยุตธรรมไม่มอบให้มันได้มารับ มันได้มารับผ่านจังหวะ