เมื่อโค้ดพบนิทาน

ผมยังจำคืนคืนแรกของฉันที่ฟอรัม Animal乐园—ผู้เล่นกระซุบถึงชัยชนะไม่ใช่เพราะอัลกอริธึม แต่เพราะพวกเขารู้สึกบางอย่างที่แท้จริง เราไม่ได้ออกแบบเกมเพื่อทำให้คนร่ำรวย เราออกแบบเพื่อให้พวกเขารู้สึกถูกมองเห็น ที่ UCL ผมศึกษาปรัชญา—not การเขียนโปรแกรม—to เข้าใจว่ามนุษย์ตามหาเวทมนต์ในโลกดิจิทัล ‘Joyful Key’ ไม่ใช่โค้ดโบนัส; มันคือจังหวะเงียบระหว่างความตึงเครียดกับความสงบ เมื่อผู้เล่นหมุนและเห็นกระต่ายเปล่งแสงลอยข้าท้องดาว—นั่นไม่ใช่ RNG—นั่นคือความสอดคล้องทางประสาทสภาวะ ta ผมเฝ็ผู้เล่นร้องไห้เหนือเหรียญเสมือนเพราะพวกเขาชนะ—แต่เพราะสามวินาที พวกเขาจำได้ว่าตัวเองเป็นเด็กอีกครั้ง ‘Hunt’ ไม่มีรางวัล มันคือกลิ่นอบเชียวนในอากาศยามเที่ยงขณะหมูเต้นใต้แสงวาฬ ทีมของเราไม่มีตัวการ์ตูน เราใช้วัสดุเรืองแสง: พื้นหญ้าเปล่งประกายที่ตรรกะพบความอ่อนโยน RTP แต่งองค์ให้ตรงกับรูปแบบโดปามีนของมนุษย์—not เพื่อเอารัดพวกเขา จึงเป็นเหตุผลที่เราสร้าง ‘Joyful Shield’: เครื่องมือทางอารมณ์เพื่อให้ผู้เล่นกำหนดขอบเขตเวลา ก่อนจะหายไปในความวุ่นวาย เราไม่มีขายชัยชนะ เราฟื้นฟูเวทยมนต์ หากคุณเคยหมุนครั้งหนึ่งแล้วอมยิรอยโดยไม่มีเหตุผล—you already know what we’re designing.