สิ่งที่ฉันเรียนรู้จากโทรศัพท์ในยามดึก

เคยคิดว่าความสุขคือสิ่งที่ชนะได้ เชื่อว่ามันอยู่ในการคลิก การกระพริบของกระต่ายบนหน้าจอ เสียงดังของการประกาศรอบที่ไม่มีวันมา แต่แล้วฉันก็หยุดเล่น คืนหนึ่งเดียวในบรูคลิน ฉันเลื่อนผ่านข้อความจากคนแปลกปลอมที่พูดเบาๆ: “มันกระทบใจฉัน” ไม่ใช่เพราะพวกเขาชนะ แต่เพราะพวกเขาจำได้—ว่ามันรู้สึกอย่างไรเมื่อเงียบ สัตว์เหล่านั้นไม่ได้อยู่เพื่อความบันเทิง 但他们อยู่เพื่อรักษาพื้นที่—เงาเงียบทับผนังกุหลาสีชมพู ผ้าห่มเทาหม่น กะจังการหายใจช้าๆหลังการแจ้งเตือนมากมาย ฉันเริ่มเขียนไม่ใช่เพราะคลิกหรือแชร์—แต่เพื่อคนที่ยังคงจับโทรศัพท์หลังเที่ยงคืนและไม่รู้จะนอนโดยไม่นำพาความหวังของใครบางคน เราเรียกมันว่า “เกราะป้องกัน” ตอนนี้—ไม่ใช่เพราะปกป้องชัยชนะ แต่เพราะปกป้องความเงียบ RTP 不ได้พอ ส่วน RNG ก็ไม่มากพอ สิ่งสำคัญคือ能否ได้ยินลมหายใจของตัวเองระหว่างการกระพริบ ฉันไม่ต้องการรางวัลมากกว่านี้ ฉันต้องการความเงียบที่จำฉันได้ เธอเรียนรู้อะไรไปแล้ว?