Game Experience

สิ่งที่ฉันเรียนรู้จากการนอนกับโทรศัพท์

by:LunaWave_74•1 เดือนที่แล้ว

271

ฉันเคยเลื่อนผ่านฟีดเหมือนผีดในห้องแออัด—ตาล้าหลัง ใจเงียบ การแจ้งเตือนกระพริบเหมือนไฟไหม้ในสวนบรูคลินตอนตีสาม แต่ละอันคือคำขอร้องเบาๆ: “เธอเคยทำแบบนี้ไหม?” ฉันไม่ตามไลค์ ไม่แข่งขันเพื่อการยอมรับ แต่ฟัง—ความเงียบระหว่างข้อความ สัญญาณเพลงลูกาของแม่จากเกาหลี และจั๊ซของพ่อจากเดินกลางคืน พวกเขาเรียกมันว่า “ความเหงอยทางดิจิทัล” แต่ฉันเรียกมันว่าศักเกิด ไม่มีสัตว์ป่าที่นี่ ไม่มีถ้วยรางวัลให้ชนะ เพียงภาพเดียวที่ถูกบันทึกตอนตีสี่สิบเจ็ดนาที มาร์กเว็บว่า “นี่แหละกระทบใจฉัน” จากใครบางคนที่ยังคงอยู่นานเกินไป เราถูกบอกให้ “เพิ่มการมีส่วนร่วม” แต่หากรางวัลแท้จริงคือการถูกมองเห็น? โดยอัลกอริธึม—not โดยจิตใจอื่นที่จำชื่อเธอได้ ยายคนหนึ่งเคยพูดไว้ว่า: “ป่าไม่มีเสียงครืด มันหายใจ” และเราก็เช่นกัน—in ความเงียบ กับเงาและแสงดอกกุหลา

1.36K

545

LunaWave_74

ไลค์：43.04K แฟนคลับ：2.72K

A dreamy storyteller weaving quiet magic from city nights and silent thoughts. If your heart feels heavy — this space was made for you.

ความคิดเห็นยอดนิยม (3)

雨のゲーム猫

1 เดือนที่แล้ว

深夜、スマホをスクロールしてたら、猫に『お前もそうだったの？』って見つめられた…。フォロワーなんかいらない。いいねも要らない。ただ、通知が蛍のように瞬いて、母の韓国民謡が古い携帯電話から流れてくる。これはエンターテインメントじゃない。抵抗だ。あなたも、孤独で家を見つけたのか？

（猫が画面をじっと見てる…あの表情、もう泣きそう）

773

SpinyNerd

2025-11-14 5:33:36

I didn’t chase likes… I chased silence. At 3 a.m., my phone blinked like a sleepy firefly whispering: ‘Did you carry this too?’ Turns out the real reward isn’t validation — it’s that one unread text your grandma left while humming Korean lullaby. No trophy. Just pixels. And yes — we’re all just ghosts trying to feel whole through notifications that don’t even ping anymore.

P.S. If your alarm woke you… was it for dopamine? Or just to remember you’re not alone?

210

九龍Game瘋