ฉันได้เรียนรู้จากการนอนกับโทรศัพท์

เคยคิดว่าความสุขคือสิ่งที่ต้องแสวงหา—จนฉันรู้ว่ามันอยู่ในช่วงเวลาBetween การแจ้งเตือน คืนราตรีในบรูคลินสอนฉัน: แสงของหูนกระต่ายสะท้อนบนกระจก ไม่ใช่อนิเมชั่น แต่เป็นความทรงจำ แม่ของฉันร้องเพลงคราฟฟ์ผ่านชาตอนตีสอง; พ่อของฉันบรรเล่นจังซ์ตามทางเหมือนแผ่นบันที่เล่นซ้ำ เราเรียกมันว่า ‘animal乐园’—แต่มันไม่มีสัตว์ มีแค่เงา shadows จังหวะไม่ดัง มันคือช่วงหยุดก่อนกดส่ง เคยเขียนเรื่องราวของการชนะเหรียญในเกมชื่อ ‘Joyful Pulse’—แต่ฉันไม่มีกดเล่น แทนที่จะบันทึกเสียง: ‘เธอเคยแบกรับวันนี้ไหม?’ นักบำบัดบอกว่า: ‘เธอไม่ได้ไล่ตามโดปามีน—เธอเก็บความเงียบ’ และฉันก็ทำ tุกเช้า ฉันอ่าน DM จากคนแปลกๆ ที่บอกว่า: ‘มันกระทบหัวใจฉันตรงๆ’ พวกเขาไม่อยากได้รางวัล—theyอยากให้ถูกมองเห็น—in ความเงียบ อัลกอริธึมไม่มีทางรู้ว่าเราแบกรับอะไรเมื่ออยู่คนเดียว ฉันไม่ต้องการไลค์มากขึ้น ฉันต้องการเพียงช่วงเวลาหนึ่งที่ความเงียบดังกว่าเสียง