ความเงียบใต้แสงสุดยาม

เคยคิดว่าความสำเร็จวัดจากไลก์ แต่ตอนนี้ฉันวัดจากลมหายใจ—ระยะเวลานิ่งก่อนตอบ DM เวลาตีสาม เมื่อเมืองหลับแต่ความคิดฉันยังคงอยู่ แม่ที่จากเซولด้วยความสงบนิ่งสอนฉันว่าความเงียบไม่ว่างเปล่า—มันคือที่ซึ่งความจริงมีชีวิต พ่อที่เติบโตบนมุมฮาร์เล็มที่จั๊ซซ์ดังเหมือนคำอธิษฐานสอนฉันว่าการปลุกไพรไม่มีเสียงดัง มันกระซิก ฉันไม่ได้เล่นเกมเพื่อชนะ แต่เพื่อนำพาสิ่งที่เคยรู้สึกเมื่อมนุษย์เล็กๆ และแท้จริง เมื่อคนอื่นตามหาแสงสว่าง ในโทรศัพท์ของฉันมีป่าแห่งหนึ่ง: bukanสัตว์ป่าร้องตะโกนผ่านพิกเซล แต่การเต้นช้าของเด็กคนหนึ่งพิมพ์ ‘นี่เจาะใจฉัน’ เวลาตีสอง เช่นการเก็บรักษา—ไม่ใช่มอบแชร์ เคยได้รับคอมเมนต์จากใครบางคนเขียน: ‘ฉันเลื่อนมาหลายวัน…รออะไรบางอย่างจริง’ มันไม่ใช่อัลกอริธึม มันคือจิตวิญญาของเธอที่อยากให้เห็น เราถูกบอกให้ดังเพื่อเป็นส่วนหนึ่ง แต่ฉันเรียนรู้แล้วการเป็นส่วนหนึ่งเริ่มเมื่อหยุดแสดง—and เริ่มหายใจใหม่อีกครั้ง เกมไม่อยู่ข้างนอก มันอยู่ตรงนี้—inเฉดโทนเย็นของคุณขณะเลื่อนกลางดึกใต้แสงถนนและหนังสือครึ๋ง คุณนำพาอะไรมาในวันนี้?