ความเงียบหลังหน้าจอ

ฉันเคยคิดว่าความสุขคือสิ่งที่ตามล่า… จนกระทั่งรู้ว่ามันอยู่ในช่วงเวลาว่างระหว่างการแจ้งเตือน แม่ร้องเพลงเกาหลี ในขณะพ่อร้องจั๊ซบนระเบียง เสียงของเขาเหมือนควันลอยผ่านสวนบรูคลิน เราไม่มีลูก แต่มีความเงียบ—และมันกลายเป็นแท่นบูชา ฉันไม่ได้เติบโตในโลกโซเชียลหรือเทรนด์ยอดนิยม แต่เติบโตจากสัญลักษณ์สัตว์บนหน้าจอปิด: สุกรขดข้างดวงจันทร์เทาๆ และกระต่ายขนเหมือนดาวยืมมา เขาไม่ได้ชนะรางวัล เขาแค่เก็บพื้นที่ไว้ให้ฉันเมื่อไม่มีใครสนใจ เกมบอกให้เดิมพันใหญ่ สปินเร็ว และไล่ตาม RTP และ RNG—แต่ถ้าโชคไม่ใช่เรื่องการชนะ? หากมันคือการอยู่นิ่งพอจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง? ฉันเริ่มเขียนเรื่องไม่เพื่อคลิก แต่เพื่อคนที่เลื่อนหน้าจอตอนสองทุ่ม—คนที่เก็บโพสต์ไว้อ่านซ้ำเมื่อโลกลืมชื่อพวกเขา ไม่มีตารางคะแนนตรงนี้ มีแค่อารมณ์คำถามปลายโพสต: วานคุณแบกอะไรมาวันนี้? ไม่มีโทเคน ไม่มีแบดจ์ แต่วาฬความทรงจำห่อหุ้แสง—ชนิดเดียวเท่านั้นที่ความเงียบทาเหลือไว้