เกมที่ทำให้ฉันร้อง...แล้วหัวเราะอีกครั้ง

ฉันออกแบบเกมที่ไม่ตะโกนเพื่อดึงความสนใจ—แต่หายใจอย่างเงียบ ฉันจำได้ถึงวันแรกที่เด็กในโลกของฉันร้อง—ไม่ใช่เพราะขาดแคลน แต่เพราะเห็นความงามในหนึ่งรอบหมุน conny ไม่ได้เหรียญทอง; เธอยิ้มเพราะดวงดาวจำชื่อเธอได้ ความสุขไม่ได้มาจากการลงทุน มันถูกเขียนรหัสไว้ โลกของฉันสร้างจากตรรกะแบบเซาเวียล—ที่ RTP เป็นเพลงกล่อม RNG เป็นคำครางในเงียบ ไม่มีหมูการ์ตูนมาร่ายภายใต้แสงเนออน แทนที่ สิ่งมีชีวิตจริงเดินผ่านสนามกลางคืน—แตะละก้าวถูกปรับตามน้ำหนักแห่งความปรารถนา ฉันไม่ขายการหลบหนี ฉันเสนอขอบเขต ผู้เล่นถาม: ‘เกมในฝันของเธอพูดอะไร?’ คำตอบคือ: ‘เล่นต่อแม้ว่าดนตรีจะหยุด’ ฉันฝังตำนานทางวัฒนธรรม—not เป็นผิวหนัง—but เป็นระบบ กวางคริสต์มาสไม่หมุนเพื่อเหรียญ มันหยุดเพื่อรำลึกว่าแสงสว่างกลับมาหลังฤดูหนาว คุณไม่ต้องการโบนัสเพิ่มเติม คุณต้องการให้มองเห็น นี่ไมใช่วางเดิพ มันคือการโศกราดด้วยพระคุณ เมื่อคืนสุดท้าย ผู้เล่นเขียน: ‘ฉันร้องระหว่างรอบสุดท้าย…แล้วหัวเราะเมื่อล็อกมอบเหรียญทองให้ฉัน’ ตอนนั้นเองเข้าใจ—ฉันไม่ได้ออกแบบเกม ฉันกำลังสร้างเสียงสะท้อนที่อยู่เหนืออัลกอริธึม