กุญแจแห่งความสุขในการเล่น

ผมออกแบบเกมแรกที่มี DAU เกิน 500K โดยไม่ตามอัลกอริทึม แต่ฟังผู้เล่น ในห้องแล็บที่ CMU เราพบว่าเด็กตอบสนองต่อจังหวะมากกว่ารางวัล “กุญแจแห่งความสุข” ไม่ใช่ปุ่มกด—แต่คือช่วงเวลาที่ผู้เล่นหยุดหายใจก่อนหมุน เลือกเวลาเล่นจากความรู้สึกของพวกเขา เราแทนการแอนิเมชันแบบหวือหวาดด้วยช่วงเวลาเงียบ: กระต่ายกระโดดใต้แสงจันทร์ สุกรสวมมงกุฎแห่งความรับผิดชอบ เหลักเหล่านี้ไม่ใช่การ์ตูน—แต่เป็นจุดยึดทางพฤติกรรมที่ยึดแน่นในจิตวิทยาแท้จริง ผู้เล่นไม่อยากได้ชัยชนะ—they want to feel like they matter ใน “Animal Carnival” เราฝังจังหวะทางวัฒนธรรม—การเต้นของกวางคริสมาส งานกระต่ายกลางฤดู—ไม่ใช่มาร์เก็ตติ๊ง แต่เป็นพิธีกรรมร่วม เมื่อผู้เล่นเห็นเรื่องราวของตนเองบนบอร์ดคะแนน? เมื่อนั้นการอยู่รอดจะพุ่งขึ้น ผมทดสอบ A/B เหมือนการบำบัด: อีกกลุ่มได้หมุนฟรีพร้อมเครื่องมือ; อีกกลุ่มได้จำกัดแต่มีปิดทางอารมณ์ คนชนะ? พวกเขาไม่โชค—he’re aligned. สิ่งนี้ไม่ใชเรื่องโชคอีกแล้ว—มันคือการออกแบบระบบที่ความยุตธรรมรู้สึก inevitable—not เพราะโค๊ด—but เพราะความห่วงใย มาเข้าร่วมคืน tonight—not เพื่อหาเหรียญ—but เพื่อกอบคืนจังหวะของคุณ