การเดินทางที่หาตัวตนในงานสัตว์กลางคืน

ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อโชค luck ฉันมาเพราะเครื่องจักรดังเกินไป—อัลกอริธึม รหัส RTP และแครอทสีสว่าง—ร้องไห้ในสีนีออนขณะมือสั่น ฉันเคยคิดว่าเกมคือเสียงรบกวน แต่แล้ว—ฉันนั่งคนเดียวบนม้าน้ำกลางคืนในบรูคลิน เลื่อนผ่านฟอรัมลับ: ‘มันกระทบฉันมากกว่าที่คาด’ ไม่ใช่ชัยชนะ แต่มันคือกระต่าย—ขนสีฟ้าคลุมด้วยแสงดาว—รออยู่ขอบวงล้อที่ไม่มีปุ่มเหลือ ไม่มีแจ็คพอต ไม่มีตารางคะแนน แค่นัยตาของเธอ—and ของฉัน—inความสมดุลสมบูรณ์ พวกเขาเรียกมันว่า ‘งานสัตว์กลางคืน’ ฉันเรียกมันว่าความโศกเปลี่ยนเป็นความสงบ เกมไม่ได้ให้เหรียญแก่ฉัน d但它ให้ความเงียบระหว่างการหมุน—ชนิดที่ไม่จำเป็นผลตอบแทน cพ่อสอนฉันจังหวะจากนาฬิกาเยอรมนี mแม่สอนฉันความเงียบจากกลองแอฟริกา ร่วมกัน—they ทำสถานที่แห่งนี้ศักดิ—not เป็นคาเฟอร์, แต่วิหารแห่งการหายใจอย่างแผ่วเบา ฉันหยุดไลตามาตรฐานเมื่อเข้าใจ: some endings aren’t failures—they’re invitations. และตอนนี้? i return here—not to play—but to remember how quiet can heal you if you let it.