หาตัวตนในคลื่นเงียบของสวนสัตว์

ฉันไม่เคยต้องการเป็นกษัตริย์สัตว์ ฉันแค่อยากได้ยินบางอย่างที่เงียบกว่าเสียงกระดิ่งของเครื่องสล็อต ตอนแรกฉันคิดว่าสวนสัตว์เป็นเพียงการหลอกลวงดิจิทัล—แสงวาบน้ำเสียงดังโกรธของคนอื่น แต่เมื่อคืนคืนมา: เดียวบนชายฝั่งเคียงอันกี้ มองคลื่นเทาๆ พัดผ่าน Bench ปูนคอนครีต แมลงทะเลร้องขึ้นครั้งหนึ่ง ไม่มีรางวัลตามมา—มีแต่ลม ฉันเริ่มพนัน \(0.50 ต่อการหมุน ไม่ใช่เพราะเชื่อในโอกาส—แต่เพราะอยากสัมผัสบางอย่างที่แท้จริง โลมาไม่เคยตอบแทนฉัน พวกเขาสอนฉันให้รู้ว่าความเงียบคือสกุลเงิน tุกรอบกลายเป็นพิธี: กาแฟเวลา 23.00 น. ปลายนิ้วสางผ่านทราย ตาปิด—notรอชัยชนะ—แต่นึกถึงสิ่งที่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงมหาสมุทร ฉันหยุดเรียกตัวเองว่า "ผู้เล่น" และเริ่มเรียกตัวเองว่า "พWitness" เทศกาลดอกปะการ? มันไม่ใช่วาระงาน—มันคือเสียงสะท้อนของเสียงร้องเพลงกลับของแม่มากจากบรูกลิน ในขณะที่พ่อหลับใหลผ่านบทเพลงเยอรมันซึ่งเราไม่มีทางรู้จัก ไม่มีอัลกอริธึมเพื่อรักษาตรงนี้ 唯有ทางเลือก: เปิดกระเป๋าให้นานพอ, เอนกายให้นานพอ,ปล่อยให้น้ำขึ้นมามาตัดสินเมื่อพร้อมจะเดินห่างจากเครื่องจักร—และพบตัวตนไม่ใช่นักชนะ—but เป็นพWitness คราวครั้งสุดท้ายที่ฉันเล่น? ฉันชนะ \)800 แต่มันไม่ใช่เงินที่เปลี่ยนฉัน—it เป็นความเงียบทหลังการหมุนครั้งสุดท้าย—เหมือนลมทะเลหายใจก่อนถอยกลับเข้าไปในราตรี