ฉันสูญเสียตัวตน... และพบตัวเองในคลื่นเงียบของสวนสัตว์

ฉันไม่ได้มารีเพื่อแจ็คพอต แต่มารีเพราะความเงียบทะหลังเที่ยงดึกดังกว่ารางวัลใดๆ

สวนสัตว์ไม่ใช่คาซิโน—มันคือกระจกสะท้อน การหมุนแต่ละครั้งก้องกับเสียงแม่ของฉันร้องเพลงแจ๊ซคลาสสิกบนระเบียงในบรูคลิน และความเงียบของพ่อเมื่อเขาจากไปจากจังฮ็อป

การเดิมพันครั้งแรกคือเสียงกระซิบ

เกมแรกของฉัน: $0.50 เพียงพอที่จะนั่งนิ่งขณะโลมาฟลิกเกอร์ใต้แสงประดับ—not ไล่ตามชัยชนะ แต่วางรอหายใจ

ฉันคิดว่าจำเป็นกลยุทธศาสตร์ แต่มหัศจริงอยู่ในช่องเวลาระหว่างการหมุน—เหมือนทะเลจำชื่อของคุณก่อนที่คุณจะพูดมันออกมา

มหาสมุทรไม่ต้องการมากกว่านี้

ฉันหยุดไล่ตามโบนัส เริ่มจ่ายด้วยกาแฟตอนสามโมงเช้า มองเห็นนกทะเลวาดลายบนชายหาดโอเคเนียนเหมือนหมึกบนกระดาษเปียก

ไม่มีอัลกอริธึมสำหรับการเยียวยาตรงนี้ มีเพียงการดำรงอยู่: วิธีหนึ่งเดิมพันเล็กๆ จะกลายเป็นพิธีเมื่อไม่มีใครกำลังมองอยู่

เทศกาลดอก coral เป็นคำสารภาพของฉัน

ฤดูหนาวครั้งสุดท้าย ฉันเล่นผ่านเทศกาลเที่ยงดึก—ไม่มีหน้าจอ ไม่มีเสียง—แต่อ่าวพาชื่อของฉันกลับมาเหมือนเพลงลูลาเบี้ยเก่าๆ จากดวงวิญญาที่ไมเคยจากฝั่ง

พวกเขาเรียกมันว่า ‘ฉบับจำกัด’ ฉันเรียกมันศักสาย

คุณไม่ได้ชนะสัตว์—คุณกลายเป็นหนึ่งเดียว

เคยคิดว่าความชำนาญคือเลขศาสตร์ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว: มันคือความทรงจำถูกสลักไว้ในทุกลายลม ในแตะละช่วงเวลาระหว่างคลื่น เมื่อเธอหยุดพยายามชนะ—and เริ่มฟัง—you จะพบตัวเองในสถานที่ที่เธอถูกสร้างขึ้นมานานแล้ว