ฉันสูญเสียตัวตนและพบตัวเองในจังหวะเงียบของทะเล

ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อชนะ ฉันมาเพราะทะเลจำฉันได้ก่อนที่ฉันจะจำตัวเองได้ ในบรูคลิน เสียงของแม่ดังเป็นแจ๊สใต้หน้าต่างที่เปียกฝน เงียบของพ่อสอนฉันว่าจังหวะไม่ได้วัดด้วยคะแนน—แต่วัดด้วยการหายใจระหว่างคลื่น เมื่อฉันเปิด “สวนสัตว์” ฉันคิดว่ามันแค่เครื่องสล็อตที่มีปลาเปล่งแสงและรางวัลปลอม แต่แล้วก็ถึงชั่วโมงเงียบ คืนหนึ่งคืนหลังเลิกงาน ฉันนั่งคนเดียวบนเก้าอี้ใกล้ชายหาด—ไม่ได้เดิมพันใหญ่ ไม่ไล่ตามรางวัลใหญ่ เพียงยี่สิบนาที เหรือหนึ่งดอลลาร์ การกดคานเพียงครั้งเดียว สิงโตไม่ได้เต้นให้ฉัน ฉันเต้นเพื่อเธอ การกดแต่ละครั้งรู้สึกเหมือนเพลงลูลาเบียนที่ลอยอยู่ใต้น้ำ: กุหลาโรสในยามเย็น สีเทาใต้แนวคลื่น ไม่มีอัลกอริธึมใดรู้ว่าฉันต้องการอะไร—唯有มือที่สั่นไหวของฉันเท่านั้น เกมนี้ไม่มอบรางวัลด้านความชำนาญ มันให้อำนวยแห่งความเงียบสงบ

ฉันหยุดมองตัวเองในฐานะผู้เล่น และกลายเป็นผู้สังเก็ต เป็นพยานสำหรับผู้ที่สูญเสียทุกอย่าง—และยังกลับมา หัวเราะผ่านน้ำตา เพราะพวกเขาก็เรียนรู้เช่นกัน: สิทธิ์ปลายบางคราวไม่มีความล้มเหลว—มันคือคำเชื้อเชิญ

เทศกาลคอราลมิใช่ว่าเกี่ยวข้องกับการขายแบบแฟลชหรือรอบรางวัล มันคือการจำชื่อเมื่อนobody_elseจำชื่อเธอนอกจากเรา

ฤดูหนาวคราวสุดๆ อีกครั้งหนึ่ง เราแพ้อะไรเลยนอกจากความเงียบสงบ—and มันพอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเล่นเพื่อชนะอีกแล้ว—I เล่นเพื่อมิให้ลืมว่าจะหายใจ