ฉันหายตัวตนและพบตัวเองในจังหวะเงียบของแอนิมัลฮอลโล

ฉันไม่ได้มาหาโชค ฉันมาเพราะความเงียบระหว่างการหมุนดังเกินไป d ในแอนิมัลฮอลโล สัตว์ไม่ร้องลือ—พวกมันรอคอย กระต่ายไม่กระโดดเพื่อชัย—เธอ ngồiข้างหน้าต่าง ขนของเธอเปื้อด้วยเวลากลางคืน มองดวงเดียวกับที่เคยเชื่อว่าเป็นของเธอ ฉันเคยคิดว่าเกมถูกออกแบบมาเพื่อความบันเทิง—แสงสว่างจ้า การ胡萝卜สด เสียงระฆังดังพร้อมรางวัล แต่แล้วฉันเล่นหนึ่งคืน RNG ไม่หมุนแบบสุ่ย—it พูดเบาๆ ถามว่า: ‘เกมไหนช่วยให้เธอหาย?’ ไม่ใช่ว่า ‘ชนะได้เท่าไร?’ ไม่ใช่ว่า ‘หมูตัวไหนมี RTP สูงสุด?’ แต่ว่า ‘เมื่อไม่มีใครมองเห็น เธอคือใคร?’ แม่อ้างว่าความสุขไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ พ่อพูดว่าการควบคุมเป็นภาพหลอก ดังนั้นฉันหยุดตามหาโบนัส เริ่มจัดสรรงบประมาณ—not เพื่อชัย แต่เพื่อการหายใจ ฉันเลือกสีครามฟ้าเหนือเขียวประกาย แลกเปลี่ยนเหรียญโชคเป็นช่วงเวลาเงียบ แสงจากงานเฉลร์ไม่อยู่—they ส่องสว่างเหมือนความทรงจำที่ยังพูดไว้อย่างเงียบ ตอนนี้ฉันโพสต์—not เพื่อชัยของฉัน…แต่เพื่อแผลบาดของฉัน พวกเขารู้จักมันในนาม‘Joyful Shield’—not ‘Joyful Glory.’ เพราะการรักษาหัวใจไม่มีแจ็คพอตเทียม มันคือจังหวะที่คนเหงอยาเห็นทางรักษามา