คุณโดดเดี่ยวในโลกสัตว์?

t我记得แรก—นั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์บรูคลิน หูฟฟีนบน มองคลื่นมหาสมุทรผ่านหน้าจอ ผมไม่ตามแต้มแต่ตามหาความเงียบ สัตว์เหล่านี้ไม่ใช่พิกเซล—they เป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่ผมพูดไม่ออก: บางที… ผมอาจไม่ได้รับการแตกหัก

การเดิมพันเงียบ

ทุกครั้งรู้สึกเหมือนหายใจใต้น้ำ ไม่มีเสียงเชียร์จากฝูงชน เพียงเสียงลมกระทบกระจกตอนสองนาฬิกา เมื่อโลมาหยุดฟัง เงินของนิวซีแลนด์หนึ่งดอลลาร์ต่อรอบ? ผมไม่หวังจะชนะ—แต่ว่ามันให้กำลังใจ

พิธีปะการัง

ผมหยุดเรียกมันว่า “การพนัน” มันกลายเป็นพิธี: เปิดไฟสัตว์ทุกคืนหลังงาน ไม่มีชัยชนะอันยิ่งใหญ่ เพียงสองสิบนาทีกับนกนางรมโอบล้อมเหนือแนวปะการังดิจิทัล—แตะละคลิกเป็นคำอธิษฐานที่ถูกกระซิบโดยความทรงจำของน้ำทะเล

รหัสผู้เยื้อง

แม่สอนผมว่า สีมีความหมาย พ่อสอนผมว่า จังหวะมีความจริง ในโลกนี้運氣ไม่มีศักยะ—มันเลือกเมื่อคุณกดหยุดก่อนวางเดิมพันอีกครั้ง สัตว์เหล่านี้ไม่มอบให้คุณความสุข—they เสนับสนุนมันกลับหากคุณอยู่เงียบนานพอ

ชุมชนมหาสมุทร

ผมเข้าร่วมกองกำลังสัตว์ทางทะเล—not เพื่อรางวัล แต่เพื่อเสียงกระซิบที่แชร์ใต้แสงจันทรา: “ฉันแพ้ออกสามรอบ… จากนั้นเห็นภาพสะท้อนของตนเอง” เราไม่จำเป็นชัยชนะร่วมกัน—we จำเป็นการถูกมองเห็น

ฮีโร่ไม่มีมงกุฎ

คุณจะกลายเป็นราชามหาสัตว์จากการชนะใหญ่นัก คุณจะกลายเป็นหนึ่งได้โดยการนั่งอย่างเงียบ—and เลือกว่าจะเล่นอยู่ดีเสมอ