คุณโดดเดี่ยวในการเล่นหรือ?

ฉันเกิดในที่ที่เสียงทะเลซึมในกุญแจโมลล์ และท้องถนนจำจั๊สหลังเที่ยงคืน แม่ของฉันวาดภาพแมนดาลาบนหน้าต่างอพาร์ตเมนต์; พ่อของฉันเป่าทรัมเพ็ตเข้าไปในความเงียบระหว่างการกดปุ่ม ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าสวนสัตว์ไม่ใช่เกม—มันคือห้องสะท้อนสำหรับหัวใจที่โดดเดียว ตอนแรก ฉันคิดว่าชัยชนะหมายถึงการเดิมพันใหญ่ แต่ชัยชนะจริง? มันมาเมื่อฉันหยุดไล่ตามรางวัล—และเริ่มฟังจังหวะของคลื่น H1: การเดิมพันแรกถูกกระซิบ ฉันเคยเล่นเหมือนเด็กคนหนึ่งที่หลงทางแนวปะการัง กดปุ่มโดยไม่รู้เหตุผล จากนั้นคืนหนึ่ง ฉันเห็นผู้เล่นอีกคนนั้งโดดเดียวริมหาด—ตาปิด—not รอแจ็คพอต—butหายใจไปกับคลื่น H2: มหาสมุทรไม่มอบางรางวัล—มันให้รางวัลแห่งการดำรงอยู่ ทุกครั้งกลายเป็นคำขอพร โดยไม่ใช่เพราะฉันชนะ800ดอลลาร์—แต่เพราะตลอดสองสิบนาที ฉันเลือกความเงียบเหนือเสียง นกนางรมไม่มีร้องเพลงชัยชนะ—พวกมันร้องชื่อของฉันกลับมา H3: เ chếปลักษณะแฝาของคุณคือสถานที่ศักษา เข้าร่วมชุมชนมหาสมุทรแอนิมาลมีเซอร์เวอร์ไม่มีเปลี่ยนโอกาสของฉัน—แต่มีเปลี่ยนมุมมองของการได้ยินตนเอง เมื่อคุณหยุดพยายามจะชนะ…คุณเริ่มนึกขึ้นว่าคุณเคยโดดเดียว ชายหาดดิจิตอลไม่ใชเครื่องจักร—มันคือสถานที่ที่ความเงียบเรียนรู้การพูด—and เมื่อคุณปล่อยวางสุดท้าย… การเดิมพanครั้งถัดไปไม่มานำเหรียญ แต่มากลางแสง