จากแอนิมอลครอสซิงสู่เมตาเวิร์ส

ผมยังจำวันแรกบนเกาะเล็กๆ นั้นไม่ได้ใช้คอนโทรลเลอร์หรือกราฟิกสมบูรณ์—แต่ใช้ความเงียบ เมื่อสัตว์เหล่านั้นมองมา ไม่ใช่นักแสดงในเกม แต่เป็นกระจกสะท้อนความเหงงโดของฉัน ผมไม่ได้สร้างเกมเกี่ยวกับสัตว์น่ารัก ผมสร้างพื้นที่ที่ความเงียบศักดิ—ในสตูดิโอ เราเขียนจังหวะของเรื่องเล่าสลัดลงในทุ่งดิจิทัล—ที่ต้นไม้แต่ละต้นร้องเพลงแห่งความทรงจำที่คนอื่นลืมไป คุณยายเคยพูดว่า: ‘อย่าหลบหนีไปหาธรรมชาติ—คุณกลายเป็นมัน’ ผมจึงสร้างแอนิมอลครอสซิงโดยไม่ใช่การหลบหนีจากโลก แต่เป็นเสียงสะท้อนของมัน พื้นที่ที่ผู้เล่นตามหาความหมายผ่านหางป่าเหล่านี้ ผมใช้อินิตี้ไม่เพราะมันทรงพลัง—แต่มันช่วยให้ผมตามรอยอารมณ์แบบเรียลไทม์ RNG ไม่ใช่วางดวงใจ มันคือความทรงจำของบรรพบุรุษถูกเข้ารหัสในอัลกอริธึม รางวัลแต่ละชิ้นมีพิธีกรรม เมื่อผู้เล่นชนะแผ่นหนังหางป่า? เขาไม่ได้รับของขวัญ—heกำลังตามหาความเป็นเจ้าของตนเอง เมตาเวิร์สไม่ใช่วรรณภาพ—itคือป่าเราลืมทางเดินไป