แอนิมัลครอสซิงสอนให้ฉันหายใจอีกครั้ง

ฉันไม่เคยคิดว่าเกมจำลองชีวิตจะช่วยฉันได้ เมื่ออายุ 25 เพิ่งสำเร็จบปริญญาด้านสื่อดิจิทัลจาก USC ฉันจมนอยู่ในเงียบ—คนขี้อายที่แกลัวยิ้มในงานปาร์ตี้ แต่แล้วฉันก็เปิดแอนิมัลครอสซิง

ความสำเร็จแรกไม่ใช่ดวงตา—แต่คือกิจวัตร

สัปดาห์แรก? ฉันใช้เวลาเพียง 20 นาทีหลังเลิกงาน ไม่มีรางวัลใหญ่ เพียงแค่ตกแต่งบ้านชายหาดของตัวเอง พูดคุยกับไอซาเบลในภาษาอังกฤษและภาษาสเปน หัวเราะเมื่อดอลฟินว่ายผ่านชายหาดของฉัน ไม่มีแรงกดดัน เพียงแค่มีอยู่

จากผู้เริ่มต้นสู่หัวหน้าทะเล

ฉันหยุดตามหาทองคำแทนนั้น เอาหาจังหวะ: เช้าตรู่บนเกาะขณะดื่มกาแฟและทาบทรายปะการังด้วยเพื่อนจริงๆ จากเม็กซิโกซิตี้และบาร์เซโลนา เราไม่ได้แลกเปลี่ยนกระเบื้อง—we เปลี่ยนความเงียบให้เป็นคลื่น

ปาร์ตี้ที่ไม่ต้องการฝูงชน

ฉันจัดงาน “คอรอลเฟสต์” ในดิสคอร์กลางคืน—not เพื่อตามผู้ติดตาม—but เพื่อมนุษย์ร่วมใจที่หลงทางโลกจริง เราพูดสามภาษา: อังกฤษเพื่อโครงสร้าง สเปนเพื่อหัวใจ และความเงียบเพื่อสงบ

ชัยชนะไม่ใช่น้ำตา—แต่คือพิธี

หนึ่งวันหนึ่งฉันตื่นขึ้นโดยไม่มีรางวัล—และยังคงยิ้มได้อย่างแทจริง เพราะเกมไม่ได้มุ่งไปที่ชัยชนะ; มันหมายถึงการปรากฏกายอย่างสมําเสมอ มหาสมุทรไม่น่าสนใจหากคุณมีเงิน—แต่มันสนใจหากคุณจำได้ว่าหายใจ

คุณเป็นพระราชาอยู่แล้ว

คุณไม่จำเป็นหน้าจอใหญหรือเสียงเชียร์ loud; คุณแค่มีเกาะของตนตอนอาทิตย์—with สายน้ำทะเลร้องเพลง และเปลือกทะเลโปรดในมือของคุณ