การเปลี่ยนแอนิมัลครอสซิงเป็นพิธีกรรมแห่งการค้นพบตัวตน

ฉันจำได้ถึงวินาทีที่ผู้เล่นหยุดกลางวัน—ไม่ใช่เพื่อเลี้ยงสัตว์ในเกม แต่เพื่อมองลึกเข้าไปในความวุ่นวายของป่าภายในจิตใจตนเอง ในสตูดิโอในชิคาโก เราออกแบบเกมไม่ใช่เพื่อความสบาย—เราออกแบบพิธีกรรม แอนิมัลครอสซิงไม่ใช่เรื่องสัตว์น่ารักหรือบ้านสวย มันคือจังหวะแห่งการค้นพบตัวตน เมื่อคุณปลูกต้นไม้ คุณกำลังแผนที่ภูมิภายในจิตใจ การสุ่ยแบบ RNG ไม่มีผลแบบสุ่ย—it เป็นความทรงจำของบรรพบุรุษที่กระซิบผ่านคำถอนหายใจของแต่ละตัวละคร เราเติบโตในครอบครัวโปลิช-คาทอลิกที่ให้คุณค่ากับคำภาวนา—แต่ฉันกลับหลงใหลในจังหวะเชิงโลกีย์ ยายนบอกว่าพระเจ้าอยู่ในโบสถ์; ฉันหาพระองค์ในป่า สquirrel? เขาเป็นนักบวญพร้อมกุญแจลับ เราใช้ยูนิตี้ไม่ใช่อย่างเดียวในการแสดงพิกเซล—แต่วางรหัสความรู้สึก อารมณ์ของ NPC? การยิ้มของเขาพาข้อมูล: เสียงหัวใจจากโลกใบอื่น ‘กุญแจป่า’? มันไม่มีของ—it เป็นพิธีกรรมเริ่มต้น เมื่อเราเปิดตัว ‘เบ๊สเตอร์คิงกลอรี่’ เราอยากได้รางวัล—weอยากได้มรดกทางชนเผ่าจากมนุษย์แท้จริง ‘จังหวะป่า’? มันไม่มีเสียงรบกวน—มันคือจังหวะ มันไม่มีเกม—it เป็นการรวมเป็นหนึ่งกับธรรมชาติ และถ้าฟังอย่างใกล้ชิด—คุณจะได้ยินเสียงหัวใจของตนเองสะท้อนผ่านใบไม้