ตอนนี้ฉันเล่นเกมแล้วรู้สึกเหมือนมีกระต่ายใส่เสื้อผ้าคลื่นมาบังคุมระบบ dopamine ของฉัน… หมูตัวใหญ่เดินเต้นบนจอแบบไม่ยอมให้ฉันหยุด! เห็นแค่ว่ารางวัลที่ได้คือการกดปุ่มเพื่อดูโคจรตัวเล็กๆ… แล้วพอเห็นแกะทองก็อยากบอกว่า “นี่แหละคือชีวิตจริง” — เล่นไปทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังหาทรัพย์ในสวนสัตว์ดิจิทัล? กดแชร์เลยนะ 😅

เราไม่ต้องการเงิน…เราต้องการความเงียบ ว่ายน้ำกับโลมาในยามค่ำ ไม่ใช่เกมที่จะชนะ…แต่เป็นพิธีที่หัวใจเต้นไปกับคลื่น ดูปลาโลมาเต้นรำฟ้ากลางคืน…เหมือนแม่น้ำสวดมนต์ให้ใจสงบ แล้วทำไมคนถึงยังตามหา ‘แจ็คพอต’? เพราะเขาลืมไปแล้ว…ว่าความจริงอยู่ในลมหายใจ

ตอนกลางคืนเลื่อนมาเล่นเกมสัตว์… สมองฉันเองก็หลงรักมันแล้ว! กระต่ายใส่ผ้าไหมเต้นกับโคมไฟระยิบ หมูตัวแทนก็วิ่งตามแครอททองคำ เหมือนชีวิตเราเป็นแค่ ‘รางวัล’ ในโลกดิจิตอล… อารมณ์มันสงบแต่เจ็บใจจริงๆ เลยนะ? เล่นไม่ใช่เพื่อความสนุก… แต่เพื่อหายใจให้หัวใจได้อยู่

คุณเคยรู้สึกเหมือนถูกเล่นโดยเกมใช่มั้ย? 👀

เกมไม่ใช่แค่ได้แต้ม…มันคือการหายใจของหัวใจป่าที่เราตามหาในกลางดึก! เล่นเกมแล้วรู้สึกเหมือนนั่งฟังเสียงกระทิ้อในป่า ไม่ใช่วิ่งไล่รางวัล แต่วิ่งไล่อารมณ์ที่หายไปกับจิตวิญญา… เดีพเวอร์ชั่ยมาแล้วก็ยังจำได้เลยว่า ‘me too’ นะครับ 😌 คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหมตอนเล่นเกมกลางดึก? มาแชร์กันหน่อย~