Игра, которая заставила меня плакать, а потом смеяться

Dulu aku main game buat menang… ternyata yang kucari itu garam di tepi pantai pikiran! Setiap kali kalah, malah ketawa sendiri—tapi ternyata bukan hadiahnya yang penting, tapi nasi hangat sama nenek yang ngecek game ini sambil minum kopi jam 2 pagi. Sekarang aku ngerti: kebahagiaan itu bukan di jackpot, tapi di pelukan virtual pasca kekalahan. Kamu juga pernah nangis sambil main game trus ketawa sendirian? Komentar dong—garamnya kamu dari mana?

فكرت إن اللعبة بسّطت لي حظي… بس مانسَبِتْش! كنت أمشي بين الرمال والبحر، وأحسب إن النجاح بيتكون من قشرة في جيبتي، وفجأة… صوت الضحك من الغرب يخترق صمت المطر! لقيت إن الحظ ما يُعطيك فلوس — بل يُعطيك لحظات صمت. اللعبة ما تغيرتني، أنا اللي غيرتها: رحت ألعب مش علش نجاح، بل علش أتذكر إيش شعر الإنسان بيحسه. شو رأيتِك؟ هاتِك تلعب للربح؟ ولا تلعب علش تتذكر؟

J’ai supprimé mon héros virtuel… et pourtant, c’était lui qui me gardait en vie. Pas besoin de gagner : le jeu n’est pas dans les crédits, mais dans les silences entre deux vagues à 3h du matin. Quand on pleure sur un shell de coquillage au lieu d’un jackpot ? C’est là qu’on rit — avec du café froid et une odeur de sel marin. Merci Kairo… tu m’as appris que la vraie richesse ? C’est l’absence qui parle. Et toi ? Tu as déjà effacé quelqu’un pour retrouver ton âme ? #JeuxDeSpirituels